Maziye bakar da durmadan ağlar
Yanında yükselmiş beton binalar
Eskiyi düşünür de içi kan ağlar
Geriye bakarak içten ah çeker
Ne yapsın biçare böyleymiş kader
İçi isyan dolu feleğe küser
Dallar çiçek açmış ağaçlar ağlar
Çimi yeşermeden dönmüş sarıya
Çiçek bal vermiyor artık arıya
Ağacın dalında baktım kuruya
Dal gövdeye küsmüş yaprağa ağlar
Meram bağları diye namları vardı
İçinde güzeller güler oynardı
İmdi etrafını betonlar sardı
Çıbığı kurumuş da asması ağlar
İsmail der meram namlı dünyada
Mesire yeriydi eski Konya’da
Bu dünya fanidir kalmaz insana
Sahipleri ölmüş de varisi ağlar.
İsmail Detseli